Actie Koepel leidt tot beweging bij sociale partners ABP
Momenteel zijn veel lidverenigingen van de Koepel Gepensioneerden druk met het uitoefenen van het in de nieuwe Pensioenwet opgenomen hoorrecht; daarmee kunnen ze in de eerste fase van een eventuele overgang naar een nieuwe pensioenregeling de stem van gepensioneerden vertolken. Zo ook bij het grootste fond van Nederland, het ABP (Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds).
Hoewel het ABP (als grootste fonds waarbij bovendien de overheid werkgever is) volgens vriend en vijand eigenlijk een voorbeeldfunctie heeft, leken sociale partners zich daar weinig van aan te trekken: na zelf meer dan een jaar over een nieuwe regeling te hebben onderhandeld, bestond de hoorrechtprocedure die werkgever en vakbonden voor ogen hadden eruit dat verenigingen van gepensioneerden welgeteld drie kwartier hun zegje mochten doen. Over een transitieplan waar eigenlijk niet meer aan gesleuteld kon worden. Vervolgens zou men ‘te zijner tijd’ wel zien wat sociale partners met hun inbreng zouden hebben gedaan. Daarbij werd verenigingen van gepensioneerden ook nog eens dringend verzocht ‘niet te veel op papier te zetten.’
‘Een regelrechte schande’, volgens Koepel-voorzitter John Kerstens: ‘De beste garantie op gedoe ook. En bovendien in tegenspraak met letter en geest van de wet. Tijdens de parlementaire behandeling is immers meerdere malen, nota bene door de minister, aangegeven dat vakbonden en werkgeversverenigingen van gepensioneerden vroegtijdig bij een en ander moesten betrekken. Op een zodanig moment, zegt de wet, dat de inbreng van gepensioneerden nog van invloed kan zijn op de definitieve plannen. Dat is dus niet achteraf, als alles feitelijk al is beklonken.’
Uiteindelijk heeft de Koepel Gepensioneerden in samenspraak met haar lidverenigingen en haar zusterorganisatie ANBO-PCOB een stevige brief moeten sturen om sociale partners op andere gedachten te brengen. Hoewel die laatsten in een reactie aangaven nog steeds van mening te zijn dat het door hen bedachte traject ‘voldoende zorgvuldig’ was, is de hoorrechtprocedure op een behoorlijk aantal punten aangepast. Zo is inmiddels een technische briefing georganiseerd, is de spreektijd per vereniging van gepensioneerden opgerekt tot twee uur, heeft de ‘hoorzitting’ meer het karakter van een dialoog dan van ‘aanhoren’ gekregen, is toegezegd dat schriftelijk beargumenteerd op alle aan de orde gestelde punten en aangedragen alternatieven zal worden gereageerd en is ruimte voor een tweede gedachtewisseling vrijgemaakt.
Kerstens: ‘Dat is allemaal natuurlijk wel het beste bewijs dat men zelf toch ook niet zo overtuigd was dat de oorspronkelijke procedure zorgvuldig was. Overigens hebben onze verenigingen ook als het om die nu aangepaste procedure gaat zich zoals dat heet alle rechten voorbehouden. Want laten we wel wezen: van het vroegtijdig betrekken van verenigingen bij het proces kan natuurlijk geen sprake meer zijn. Daarom is het van belang scherp te blijven op hoe serieus sociale partners op onze argumenten ingaan. En uiteindelijk natuurlijk: of ze er wat mee doen. Tot nu toe zijn, vrijwel over de hele linie, de vooruitzichten niet per sé florissant. De nieuwe wet moest en zou er komen omdat pensioenen in het oude stelsel niet of nauwelijks verhoogd konden worden. Dat leverde veel gepensioneerden koopkrachtverlies op. Daarom moest er een nieuw stelsel komen, waarin pensioenen meer meegroeien met de inflatie. In de plannen van vakbonden en werkgevers die we nu bij veel pensioenfondsen zien, zien we dat koopkrachtiger pensioen onvoldoende terug. Idem met betrekking tot het adresseren van indexatie-achterstanden. Op die twee punten spitst onze inzet zich ook bij het ABP dus toe.’
Bekijk ook het onderwerp “Pensioenen en Hoorrecht” uit het NOS Journaal van woensdag 27 maart https://reccloud.com/u/kbjzav0
